Czy apokryfy są kanoniczne? / Is the Apocrypha Canonical?
Pastor Angus Stewart
Protestantyzm i Rzymski Katolicyzm są zgodne co do kanonu Nowego Testamentu (NT), jednak Rzymski Katolicyzm, w przeciwieństwie do Protestantyzmu, włącza do kanonu Starego Testamentu (ST) księgi apokryficzne (Księga Tobiasza, Ksiegi Machabejskie, Księga Judyty i inne).
Apostoł Paweł powiada, że „wyrocznie Boże” zostały „powierzone” żydowskim wierzącym okresu Starego Testamentu (Rzymian 3:2), którzy nigdy nie uważali ksiąg apokryficznych za kanoniczne. Gdyby apokryfy były „natchnione” jak deklaruje to kościół Rzymu (Katechizm Kościoła Katolickiego 120, 138), Chrystus i Jego apostołowie, którzy konsekwentnie napominali Żydów za ich błędy dotyczące tak doktryny jak i życia, zapewne nie omieszkali by poprawić ich i w tym temacie. Zamiast tego, Chrystus potwierdza uznawany przez Żydów kanon Pism w jego trójdzielnym układzie: „prawo mojżeszowe”, „prorocy” i „psalmy” (Ew. Łukasza 24:44).
Księgi apokryficzne zostały napisane później niż księgi Starego Testamentu, później niż ostatnie księgi starotestamentowych proroków. Większość z nich została spisana w języku greckim, nie zaś po hebrajsku, czyli w języku Starego Testamentu. Co więcej, zarówno ich styl jak i zawartość przesądzają o ich ludzkim, nie zaś boskim pochodzeniu. Dla przykładu, II Księga Machabejska kończy się w następujący sposób: ”Jeżeli jest ono (opowiadanie zawarte w tej księdze) pięknie i zgrabnie ułożone, to tego właśnie ja sam chciałem, jeżeli zaś małą ma wartość i jest przeciętne, to zrobiłem, co było w mej mocy” (15:38, Biblia Tysiąclecia). Z całą pewnością nie są to słowa, które wyszły spod ręki natchnionego pisarza!
Rzymsko-katolicki apologeta Patryk McCafferty twierdzi, że fragment księgi Tobiasza: „Czym sam się brzydzisz, nie czyń tego nikomu” (4:15) jest cytowany przez Chrystusa w Ewangelii Mateusza (7:12): „A więc wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie” (zobacz też Ew. Łuk. 6:31).
Po pierwsze, jest to zaledwie przytoczenie i to nie dosłowne.
Zauważmy też różnicę w długości dwóch przytoczonych cytatów oraz fakt, że fragment z Księgi Tobiasza wyraża negację (czyli to czego nie powinniśmy czynić) podczas gdy nakaz Chrystusa ma wydźwięk pozytywny (mówiąc nam co czynić musimy).
Po drugie, Chrystus Pan, nie zaznacza, że cytuje tutaj fragment czy to z Księgi Tobiasza czy z jakiegokolwiek innego tekstu.
Po trzecie, sam fakt przytoczenie tego fragmentu, nie dowodzi kanoniczności księgi, bowiem Nowy Testament cytuje nawet autorów pogańskich, takich jak Aratos, Menander czy Epimenides (Dz. Ap. 17:28; I Kor. 15:33; Tytus 1:12).
Co więcej, Księga Tobiasza zawiera błędy i przesądy niezgodne z objawionym Słowem Bożym. Rafał [Raphael], święty anioł (12:15), kłamie, że jest Azariaszem, synem Ananiasza (5:12). Anioł ten udziela magicznych wskazówek aby wypędzić demona za pomocą dymu uzyskanego ze spalanej wątroby i serca ryby (6:7), co stoi w sprzeczności do nauczania Chrystusa („Ale ten rodzaj nie wychodzi inaczej, jak tylko przez modlitwę i post”; Mat.17:21).
Jedynym sprawdzianem, testem dla wszelkich tradycji i nauk są natchnione przez Boga, Pisma Starego i Nowego Testamentu (Dz. Ap. 17:11; I Jana 4:1). Wierna interpretacja i zastosowanie Słowa Bożego (nauka apostolska), tak jak zostało to ujęte i podsumowane w wyznaniach wiary wczesnego kościoła jak i tych reformowanych, muszą być ściśle zachowywane i przestrzegane w prawdziwym kościele (II Tes. 2:15).
Ta zaś tradycja (w tym tradycja kościoła Rzymsko-Katolickiego), która jest oparta jedynie na „naukach” i „ustawach ludzkich”, która „wniwecz obraca Słowo Boże”, musi zostać odrzucona.
Prawdziwy kościół przedstawia światu prawdę o Jezusie Chrystusie poprzez zwiastowanie i obronę nauk, zawartych tylko w natchnionym Słowie Bożym, będąc w ten sposób „filarem i podstawą prawdy” (I Tym. 3:15).
Wysłuchać warto wykładów w j.angielskim (Belgic Confession 6 on the Apocrypha).
Aby uzyskać więcej informacji w języku polskim, kliknij tutaj.